DÖKÜLMÜŞLER

Yıldızlar yerini almadı gecenin üzerinde

Fakat içimiz dağlandı akşamın sisiyle

İki adım ileri bir adım geri gidiyoruz. 

Duygularımızı kaldırımlardan yürüyerek saklıyoruz. 

Yoksa yolun ortasından yalın ayak yürümek geçiyor içimizden, 

Yolun sonunda bir kaban duruyor, 

Üşüyenleri ısıtsın  diye

Boynumuzda güneşin varlığından kalma umutların sıcaklığı, 

Belimizde kemersiz bir keten pantolon!

Dudaklarımızda kuramadığımız kelimelerin kuruluğu. 

Yağmur, fırtına olsa duruşumuzu bozmayacakmışız gibi

Korkularımız ıslanmak değilde yolun uzayacak olması. 

Ve başladı yağmur, önce bir kaç damla saçlarımızı okşadı, 

Sonra Ebabil kuşlarının bıraktığı taş kadar sert yağmaya  başladı

Düşüncelerimiz acıyor düşen her damlasıyla

Her acıyan düşüncemiz kafamızdan bir tutam saç aldı. 

Sabaha dazlak çıkma korkusuyla, yol arkadaşımız yoldan caydı.

Bir ağırlık daha eksildi bendimizden 

Yol zorlaşınca insan hafifletirmiş yükünü

Şimdi yalnız yürüyoruz yıpranmış bir çift bot ve adım başı tekleyen kalplerimizle.

Vardık en sonunda kabana, giyindik ısınmak için

Bedenimizin soğukluğunu aldı götürdü incecik kaftan

Fakat içimizdeki serinlik yerini fırtınalara teslim etti

İçimizdeki soğukluğun sebebinin doğayla bağlantısı olmadığını anladık,

Güneşli bir günde ,kalabalık bir grupla çıktığımız bu yolu 

Fırtınalı bir günde pörsümüş bir çift bot ve tekleyen kalplerimiz ile bitirdik.. 

Üşümemizin sebebini biliyorduk fakat dile getirmeye çekiniyorduk.

Botları çıkarıp yalınayak  devam ettik yürüyüşümüze

Sadece kalbimizle, artık bilinmezliğe gidiyoruz.

Siyah kabanımız bembeyaz bir örtü gibi geliyor gözümüze..

                                          M.SERHAT KAYA