BİRİKMİŞLER

                           BİRİKMİŞLER 

Çok şey birikiyor bazen, kaleme alınamayacak kadar ağır, kelimelerin bi anlam ifade etmeyeceği kadar tecrübesiz.

 Yıkıla yıkıla bi hayat öğreniyoruz onu da biraz fazla öğrenmiyor muyuz bazen? Çok saçma değil mi yaşanılan şeylere bir kelime bulamamak veya bir kılıf uyduramamak?

 Çok yorucu değil mi bir günün bitip farklı bir günün başlaması? Çok üzücü değil mi kalbimin esen bir rüzgardan bile incelmiş bir yaprak gibi düşmesi? 

Kendimi yitirdiğimi hissediyorum, sorularımı kaleme alırken bile ellerimin titriyor. Daha fazlası bir kitapta veya bir yaşanmışlıkta görünür mü bilmiyorum ama yarının bir fazlası olacağından eminim. Ancak ben çok yoruldum yürüdüğüm tüm yollardan acılarımın geçmesinden, daha kötüsü bunca şeye rağmen hissizleşememekten. Dümdüz duvar olsaydım diyorum bazen ancak bir doğa olayı aşındırabilirdi bedenimi, kırılmazdım öyle bir cümleye veya davranışa. Ne kadar acımasızdır hayat, çok erken kazandığımı düşünürken ne de erken kaybetmişim meğerse hayatımı.. Yanılgılarım ders vermiyor bile artık çünkü yanlışların düzeltilmediği bir dünyada savrulup giden bir ruhun içinde sıkıştım kaldım, pencereden bakmak bir yana ben perdeyi bile aralayamayacak kadar gömülmüşüm karanlığına. Keşke hissedilen her şeye bir cümle kurulabilse bazen en azından içimden dökülür giderdi. Bazen öyle birikiyor işte, azıyla çoğuyla yitip gideceğim bu dünyada anlam aramışım bir şekilde bunun yüzünden herkes uyurken benim beynimden ellerime sıçrayan bir telaşla yazıyorum çaresizliklerimi.. Hiç yoksa bile en az üç dört yutkunamayış vardır bazı yaşananlara, birikmişler işte..