Nilgün Marmara

    

                      Daktiloya Çekilmiş Şiirler 

    hiç kullanılmamış bir zamanın gözkapaklarını           açıyorum

    dünyamsın benim, zorbam, düzenim

    bundan gözlerim göğe çevrili

    ellerim denizde

    hiç katılmadan sende yaşıyorum

    dirimimsin benim

    doğarken öldüğüm

    aşağılık belirtileri sahipliğin, birleştirdi

    ne geceyi ne gündüzü

    kölelik yetişemedi aralık paylarına sevincin

    üşümüşüm

    bu yaklaşan kışla değil

    deniz ürpertisi, göğün alacasıyla değil

     ellerimin soğukluğu hep bir kalabalıkta

    kaçışının gizini gönlünde tuttuğun

    bilisiz aşkı/nı ver bana

   üşümeyeyim

   kendimizle oynayan güçsüz mahluklarız biz,          yaptırımla ödülü gönlümüzde barışık tutan.  mesafemiz kuyruğumuzla başımız arasında gider   gelir, dehşetli sevincimiz bulunca ayrılmazlığını     yengimizle yenilgimizin. devimimiz: felcimizin     kaynağından fışkıran. güçsüzlüğümüz: kıvrak   istemimizin yatağı. böylece doldururuz biz her         kaygının, her doyumun kucağını.

   az ışıkları yaşamın kabulümüzdür

   kururken damarlarımızın son solukları

   kalabalıktan arta kalan biricik ay ışığını

   katmalı öyleyse görülmez akışına

   yaşamlarımızın

  "biz rengin değil

   ara rengin peşindeyiz"

   gerçek bilinsin, diliyoruz

   düz, eğri, çapraz ya da değirmi

   güzeldir açığa çıkışı yüreğin

   sen bil ki, ben de seveyim

   ve doğruluruz her karanlıkla

   sarsılmanın yakın imgesinde

   yüreğin burkulması

  göz dayanıksızlığı

  aşk azlığı

  açılır ve kapanmaz

  tarihin yakut yarası

  ılık bir süzülüşle

  geri dön hayat

  bırakma yeryüzü salına

  tünemiş pek kara kuşlar

  örtsün bakışımı

  görmek acısı sürsün

  pencere tutsağının

  düşsün hayatı suya

  aşk küçük bir kilimdir

  duvarlarıyla sayılan küçük bir deniz

  sevgili küçük ölüm

  dur ayaklarının altını anlayalım

  kaşlarını, eksik kalan yerlerini

  karlar kraliçesini ev içlerinin

  tarihin sonsuz noktalama işaretlerini de

  kaçalım kalık çalıkuşundan ve daha nelerden

  ülkemizin kırmızı kayığıyla

  o döker yine suçunu

  örtse de sisle ayıbını gece

  gece; ipek dokusu çözüldüğünde

  ellerim: eksik cennetim benim

  gerçek yasaktır

 "ben babamın yuvarladığı

 çığın altında kaldım"

 çocukluğun kendini saf bir biçimde

 akışa bırakması ne güzeldi

 yiten bu işte

 çok kullanılmış bir zamanın gözlerini kapattım

 

        Nilgün MARMARA